Σύρος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο κορίτσια, η Μελίνα και η Δήμητρα. Οι δύο φίλες καθώς κάνανε βόλτες στην παραλία της Σύρου άκουσαν ένα νιαούρισμα πίσω από τη λιμνούλα που είχε δημιουργηθεί στην παραλία. ΄Ηταν μία μαύρη γάτα. Αυτή η μαύρη γάτα ήταν τόσο καλή όσο δε φαντάζεστε, γι΄αυτό ρώτησα τη μαμά αν μπορούμε να την πάρουμε στο σπίτι. Η μαμά συμφώνησε! Η Μελίνα κι η Δήμητρα συνεχίσαν τις βόλτες, ώσπου ξαφνικά έφτασαν μπροστά σε έναν μεγάλο βράχο και βρήκαν δύο μικρές τσάντες. Δεν ήξεραν τι είχαν μέσα! Είχαν πολύ μεγάλη περιέργεια τι περιέχουν, κι έτσι αποφάσισαν να τις ανοίξουν. Και τι να δουν, ένα πολύ μεγάλο και όμορφο κοχύλι. Η Μελίνα είπε στη Δήμητρα “Δήμητρα, πώς θα γίνει να κουβαλήσουμε ένα τόσο μεγάλο κοχύλι στο σπίτι σου;” Αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από τους γονείς τους.

    Αργότερα, αποφάσισαν να παίξουν σχοινάκι. Κάποια στιγμή, άκουσαν τη γατούλα που είχαν βρει να νιαουρίζει. Πήγαν προς το μέρος εκείνο για να δουν τι συμβαίνει. Η γατούλα πεινούσε! Την τάισαν και αμέσως επέστρεψαν στο παιχνίδι τους. Καθώς έπαιζαν άκουσαν πάλι την γατούλα να νιαουρίζει, ξαναπήγαν να δουν τι συμβαίνει, τους οδήγησε μέσα από ένα μονοπάτι σε μία καλύβα. Ήταν μία μικρή, πολύχρωμη καλύβα! Χτύπησαν την πόρτα αλλά δεν απάντησε κάνεις. Είδαν όμως μία σκιά να κινείται μέσα στην καλύβα. Ξαναχτύπησαν……τότε η πόρτα άνοιξε! Μόλις μπήκαν μέσα είδαν ξαφνικά μπροστά τους την αδερφή της Δήμητρας, την Έφη. Τους ξενάγησε στην καλύβα και τους εκμυστηρεύτηκε  ότι ήταν μυστικό της κρυσφήγετο! Είχε πολλά γλυκά η Έφη, έφαγαν αρκετά όλες μαζί! Η ώρα πέρασε και έπρεπε να επιστρέψουν στα σπίτια τους! 

Δήμητρα Λιάπη.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι κοντά στο σχολείο μου και γι’ αυτό πηγαίνουμε εκεί για Αγιασμό.

Αυτή η εκκλησία είναι η δεύτερη παλαιότερη του νησιού! Οι θόλοι της έχουν στοιχεία από ξύλο και μάρμαρο. Μάλιστα σχηματίζουν έναν σκελετό που μοιάζει με αναποδογυρισμένο πλοίο.

Όμως αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι ο πίνακας του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco).

Ο παπά- Κώστας είναι ο ιερέας της εκκλησίας και είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που αξίζει να γνωρίσετε!

Ηλιάνα Παππά

Ιστορίες του τόπου μας

Η Ερμούπολη βρίσκεται στην Ανατολική πλευρά του νησιού και είναι γνωστή για το ναυπηγείο της και για τον σημαντικό λιμένα της, ενώ παλαιότερα υπήρξε βιομηχανικό, ναυτιλιακό και πολιτικό κέντρο της Ελλάδας. Πήρε το όνομα της σε συμβούλιο που έγινε το 1823 από τους πρώτους οικιστές της πόλης έξω από την Μητρόπολη και ονομάστηκε Ερμούπολη προς τιμή του αρχαίου Θεού του εμπορίου Ερμή.

Ένα Κυριακάτικο πρωινό, εγώ με την οικογένειά μου, ξεκινήσαμε την βόλτα μας προς το Πισκοπειό. Είχαμε βρει ένα μυστικό πέρασμα που κανένας δεν το ήξερε, που σε πάει κατευθείαν στο Πισκοπειό. Στον δρόμο μας συναντήσαμε μια παράξενη σπηλιά που απ’ έξω υπήρχε μία πινακίδα που έγραφε : ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ. Εμείς βέβαια με την περιέργειά μας μπήκαμε μέσα και ξαφνικά ακούσαμε έναν τρομακτικό ήχο. Προχωρήσαμε και τι βρήκαμε; Ένα φίδι που μιλούσε!!!!Τρομάξαμε τόσο πολύ που το βάλαμε στα πόδια. Βγήκαμε έξω και συνεχίσαμε τον δρόμο μας σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Μετά από μια ώρα δρόμου αρχίσαμε να πεινάμε και έτσι ευχόμασταν να βρούμε κάπου τροφή. Ευτυχώς βρήκαμε κάτι μούρα. Όταν όμως πλησιάσαμε για να τα κόψουμε εμφανίστηκε μια αλεπού που μας είπε: Για να φάτε αυτά τα μούρα, θα πρέπει να περάσετε μια δοκιμασία. Η δοκιμασία ήταν να της φέρουμε μια αρκούδα. Όμως που να βρούμε αρκούδα σε ένα νησί όπως η Σύρος;;;; Ψάχναμε από δω, ψάχναμε από εκεί… δεν βρήκαμε όμως αρκούδα, γι’ αυτό πήγαμε πίσω στην αλεπού και της το είπαμε. Η αλεπού τότε μας ζήτησε να της φέρουμε μια μέλισσα. Εμείς συμφωνήσαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε. Βρήκαμε μια μέλισσα πάνω σε ένα λουλούδι, την κλείσαμε σε ένα βάζο που βρήκαμε στα σκουπίδια και της την δώσαμε. Σε αντάλλαγμα μας έδωσε ένα ολόκληρο τσαντάκι με μούρα. Την ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε. Είχε περάσει άλλη μια ώρα και αρχίσαμε να κουραζόμαστε. Σταματήσαμε και καθίσαμε κάτω από ένα πεύκο. Μας πήρε ο ύπνος πριν ακόμα το καταλάβουμε! Μετά από λίγες ώρες ξυπνήσαμε για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, όμως είχε ήδη βραδιάσει. Ευτυχώς είχαμε πάρει φακό , γι’ αυτό και συνεχίσαμε. Φτάσαμε στο μυστικό πέρασμα ξημερώματα. Μπήκαμε μέσα και βρήκαμε για μια φορά ακόμη το φίδι που μιλάει. Το ρωτήσαμε αν θα μπορούσαμε να περάσουμε και αυτό, προς μεγάλη μας έκπληξη, μας άφησε! Βγήκαμε κατευθείαν στο Πισκοπειό.

Ήταν μια φανταστική περιπέτεια!!!!!

Βασιλική

Μια φορά και έναν καιρό, δύο Άγγλοι έφτασαν στη Σύρο. Εκεί γέννησε, η κυρία Λένοξ, την κόρη της, τη Μαίρη. Όταν η Μαίρη ήταν δέκα, έμεινε ορφανή και πήγε να ζήσει με τον θείο της, τον Άρτσιμαλ Κρέιβεν. Αυτός έμενε σε ένα αρχοντικό με πολλούς κήπους.

Η Μαίρη έμαθε από τη Μάρθα τη νταντά της, ότι ένας κήπος ήταν κλειδωμένος εδώ και δέκα χρόνια, δηλαδή από τότε που πέθανε η γυναίκα του θείου της. Εκείνη την εποχή, η Ποσειδωνία (εκεί έμενε η Μαίρη) είχε πιο πολλά πουλιά και λουλούδια. Έτσι η Μαίρη πήγαινε κάθε ημέρα περίπατο, για να απολαμβάνει την ομορφιά της φύσης.

Μια μέρα που η Μαίρη έκανε το συνηθισμένο της περίπατο, σε ένα λαχανόκηπο, συνάντησε έναν γεροκηπουρό, που τον λέγαν Μπεν Γουέδερσταφ. Ο Μπεν, είχε έναν κοκκινολαίμη. Ο κοκκινολαίμης συμπάθησε τη Μαίρη από την πρώτη στιγμή που την είδε. Κι η Μαίρη τον συμπάθησε πολύ.

Ένα πρωί, ξύπνησε πολύ χαρούμενη, η Μαίρη, γιατί είχε γενέθλια! Η Μάρθα της πήρε δώρο, ένα σκοινάκι. Η Μαίρη χάρηκε πολύ και βγήκε στους κήπους να παίξει. Έξω, ο κοκκινολαίμης πετούσε χαρούμενος, εδώ κι εκεί. Μόλις η Μαίρη πήγε κοντά του, αυτός άρχισε να πετά προς το μονοπάτι με τις κερασιές. Η Μαίρη γεμάτη περιέργεια, μιας και δεν είχε ξαναπάει από εκεί, τον ακολούθησε.

Ο κοκκινολαίμης σταμάτησε μπροστά σε ένα ψηλό τοίχο καλυμμένο από κισσό. Η Μαίρη σκέφτηκε να σκαρφαλώσει, αλλά ήταν πολύ ψηλός ο τοίχος. Απογοητευμένη η Μαίρη κάθισε στο χώμα. Τότε πρόσεξε έναν κρίκο που εξείχε από το χώμα και τον τράβηξε. Ήταν ένα κλειδί! Το κλειδί του μυστικού κήπου! Ξαφνικά φύσηξε ένα απαλό αεράκι που κούνησε τα φύλλα του κισσού αποκαλύπτοντας στη Μαίρη ένα πόμολο. Η Μαίρη έσπρωξε τον κισσό στο πλάι και με το κλειδί ξεκλείδωσε την πόρτα που βρισκόταν πίσω του. Μπήκε στον κήπο και άρχισε να του ξαναδίνει ζωή.

ΤΕΛΟΣ

ΜΕΛΙΝΑ – ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΣΟΥΡΤΗ

Όταν μετακομίσαμε στην Σύρο, είχα πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια ήθελα να είμαι με την οικογένειά μου, από την άλλη, δεν ήθελα να χάσω τους φίλους και τις φίλες μου και τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη. Όμως, όταν φτάσαμε στην Ερμούπολη με το καράβι, εντυπωσιάστηκα από την τόσο όμορφη εικόνα της και σκέφτηκα ότι μια περιπέτεια αρχίζει.

Τον πρώτο καιρό, επειδή ήταν καλοκαίρι και δεν είχα

με σχολείο, το μόνο που κάναμε με τους γονείς μου, ήταν να περιηγούμαστε στο νησί, στις ωραίες παραλίες αλλά και στην Ερμούπολη. Μέσα από αυτές τις περιπλανήσεις γνώρισα την καταπληκτική ιστορία της Σύρου, αλλά και τα όμορφα κτίριά της, όπως το θέατρο Απόλλων και τα υπέροχα αρχοντικά, αλλά και τους μύθους της. Ένας από αυτούς ήταν και οι υπόγειες στοές της Ερμούπολης. Και κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα αν υπήρχαν στα αλήθεια ή αν κάποιος το φαντάστηκε.

Τι καλύτερο για να ανακαλύψεις κάτι, από τα ίδια σου τα μάτια; Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω μια χρονομηχανή, ώστε να ταξιδέψω στην παλιά Ερμούπολη και να μάθω περισσότερα πράγματα γι’ αυτήν και την ιστορία της. Και κυρίως για τις υπόγειες στοές της, που με γοήτευαν πιο πολύ από όλα.

Όταν κατάφερα να φτιάξω τη χρονομηχανή μου, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, χάρηκα πολύ και αποφάσισα ότι το επόμενο πρωί, θα μαζέψω τα πράγματά μου, θα αποχαιρετήσω την οικογένειά μου (με ένα γράμμα) και θα φύγω για την μεγάλη μου περιπέτεια.

Ρύθμισα την χρονομηχανή να με πάει εκατόν εικοσιδύο χρόνια πίσω, αλλά δεν ήξερα σε ποιο σημείο της Σύρου θα με βγάλει. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν στην πιο απόμακρη περιοχή της Σύρου. Για να φτάσω στην Ερμούπολη, χρειάστηκε να περπατήσω πολύ και να ρωτήσω πολλούς ανθρώπους, που με κοίταζαν περίεργα, επειδή φορούσα διαφορετικά ρούχα από εκείνους και κρατούσα το κινητό μου, φορούσα ακουστικά και μάλλον τους φαινόμουν εξωγήινη!

Ο πρώτος άνθρωπος που ρώτησα, μου είπε να περπατήσω μέχρι κάτω το βουνό και μετά να προχωρήσω ευθεία. Επειδή είχα πολύ μεγάλη διαδρομή, μου έδωσε ένα ξύλινο παγούρι νερό, και ένα ωραίο τυρί, που μου είπε ότι το λένε Σαν Μιχάλη. Μου ευχήθηκε καλή επιτυχία και συνέχισα το δρόμο μου. Μετά από μεγάλη περιπλάνηση, έφτασα σε έναν όμορφο λόφο, με μια μεγάλη εκκλησία στην κορυφή του, και πολλά όμορφα λευκά σπιτάκια με στενούς δρόμους και όμορφα λουλούδια! Ήταν η Άνω Σύρος, ίδια και απαράλλαχτη όπως σήμερα! Εκεί συνάντησα την Μαριαλένα, ένα κοριτσάκι που μου έδειξε με το χέρι της, που βρίσκεται η Ερμούπολη. Τελικά, ήταν πολύ κοντά! Η Μαριαλένα, φεύγοντας μου γέμισε το παγούρι με νερό και μου έδωσε σπιτικά συριανά λουκούμια που έφτιαχνε η οικογένειά της. Την ρώτησα αν ήθελε να έρθει μαζί μου για να μου δείξει την παλιά Ερμούπολη και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Χάρηκα πολύ που θα είχα μαζί μου κάποιον για παρέα!

Κατηφορίσαμε τα σοκάκια της Άνω Σύρου και φτάσαμε στο Δημαρχείο της Ερμούπολης, στην ωραία πλατεία Μιαούλη! Στην αρχή μου φάνηκε ότι είχαν αλλάξει πολλά, αλλά όσο πιο πολύ κοίταζα τριγύρω τόσο πιο ίδια έμοιαζαν όλα! Η Μαριαλένα μου έδειξε το σπίτι της θείας της, που βρισκόταν στα σημερινά Βαπόρια και με ρώτησε αν θέλω να μπούμε μέσα. Εγώ αν και φοβήθηκα λίγο, ήθελα να δω πώς είναι μέσα ένα τόσο ωραίο σπίτι. Η θεία της χάρηκε πολύ που μας είδε και μας είπε να μείνουμε για απογευματινό και να εξερευνήσουμε το σπίτι. Άλλο που δε θέλαμε!

Μόλις φάγαμε, η θεία της Μαριαλένας μας επέτρεψε να κατέβουμε στο υπόγειο, που είχε πολλά παλιά αντικείμενα και παιχνίδια. Ψάχνοντας εδώ κι κει, ανακαλύψαμε μία σιδερένια πορτούλα, που κρυβόταν κάτω από ένα όμορφο, χειροποίητο χαλί. Κοιταχτήκαμε με απορία και αποφασίσαμε να ανοίξουμε τη μικρή βαριά πορτούλα και αντικρίσαμε κάποια σκαλιά, που οδηγούσαν… δεν ξέραμε που! Ευτυχώς είχα θυμηθεί να φέρω μαζί μου από το  2022 έναν φακό! Μόλις τον είδε η Μαριαλένα, τρόμαξε, αλλά αφού της εξήγησα τι είναι, ησύχασε.

Ακολουθήσαμε με την παιδική μας περιέργεια τα μικρά σκοτεινά σκαλοπάτια, που μας έβγαλαν σε έναν στενό διάδρομο. Περπατούσαμε προσεκτικά και με αγωνία για να δούμε που θα μας βγάλει. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα, μας φάνηκε σα να ακούσαμε ….μουσική! Όσο πιο πολύ περπατούσαμε, τόσο πιο δυνατά ακούγαμε τη μουσική!  Φτάσαμε σε ένα σημείο των στοών που πάνω από το κεφάλι μας, είδαμε μια πορτούλα, ίδια με αυτή που μας είχε οδηγήσει εκεί! Την ανοίξαμε  και προς μεγάλη μου έκπληξη, μας έβγαλε κατευθείαν πάνω στη σκηνή του Απόλλων, που εκείνη τη στιγμή, γινόταν μια παράσταση μπαλέτου! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ήταν ένα όνειρό μου που γινόταν πραγματικότητα! Χωρίς άλλο δισταγμό, βγήκα από την καταπακτή, μέσα στη σκηνή. Οι θεατές και οι μπαλαρίνες πάνω στη σκηνή, με κοίταζαν με περιέργεια, αλλά συνέχισαν να χορεύουν κι εγώ μπήκα στο χορευτικό τους. Ένιωθα σα να πετούσα, κάνοντας πιρουέτες και χωρίς να με νοιάζει τίποτα.

Ξαφνικά, δύο γάτες μπήκαν στο θέατρο, ένας μικρός πορτοκαλί γατούλης και ένας μαύρος μεγάλος γάτος. Όλοι οι θεατές πετάχτηκαν από τις θέσεις τους και τα δύο γατιά ήρθαν στη σκηνή και χόρευαν μαζί μας! Ο μαύρος γάτος ανέβηκε στο κεφάλι μου και το πορτοκαλί γατάκι, ανέβηκε στο κεφάλι του μαύρου γάτου. Εγώ από τον φόβο μου λιποθύμησα!

Ξύπνησα, νιώθοντας δύο γλωσσίτσες να μου γλύφουν το πρόσωπο. Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα γύρω μου. Κατάλαβα ότι ξάπλωνα πάνω στο ζεστό μου κρεβάτι, μέσα στο δωμάτιό μου και τα δύο μου γατιά, ο Ονάλα και ο Φιντέλ ήρθαν να με ξυπνήσουν, όπως το συνηθίζουν κάθε μέρα. Κατάλαβα, ότι όλο αυτό ήταν τελικά ένα …όνειρο!

          Ένιωσα λύπη και απογοήτευση στην αρχή, επειδή δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω την Μαριαλένα και να τελειώσω την παράστασή μου. Αλλά όλο αυτό, μπορεί να έγινε για καλό, έτσι ώστε να καταφέρω να χορέψω κάποτε στο Απόλλων στην πραγματικότητα και να ψάξω περισσότερα πράγματα για τις στοές της Σύρου και να τις φέρω στο φως, ώστε να μάθει γι΄ αυτές κι άλλος κόσμος!

✨ The end! ✨

Μαρία Μαρκέλλα Μαυρίδου

Μια ηλιόλουστη μέρα δυο φίλες, αποφάσισαν να κάνουν πικ νικ στην παραλία. Ξαφνικά άκουσαν έναν περίεργο ήχο.

 ΜΠΑΜ!@!#!$!

Λέει η μία φίλη:

• Τι ήταν αυτός ο θόρυβος;
• Δεν ξέρω!!!! Απάντησε η άλλη φίλη. Πάντως ήταν πολύ τρομακτικός ! Φοβάμαι τώρα! Λες να εμφανιστεί κανένα φάντασμα;
• Όχι!!! Αφού δεν υπάρχουν φαντάσματα! Μπορεί να ήταν η ιδέα μας.
• Είσαι σίγουρη;
• Όχι απόλυτα, αλλά δεν νομίζω να ήταν κάτι πολύ τρομακτικό!
• Εντάξει τότε….

Αφού βράδιασε λίγο, είδαν ένα πράσινο φως στην άκρη της παραλίας και το ακολούθησαν.

• Τι να είναι αυτό;
• Δεν ξέρω! Πάμε να δούμε!

Τα δυο κορίτσια συνέχισαν το δρόμο προς το πράσινο φως και τι να δουν; Έναν πράσινο εξωγήινο!!!!!!!

Ανδριάνα